ล.ลิง

ล. ลิง 

     => ผมเดินผ่านสถานที่หนึ่ง ซึ่งผมไม่ได้ไปมานานแล้ว สถานที่นั้นเคยมีสิ่งมีชีวิตที่คล้ายคน อาศัยอยู่ตัวหนึ่งตัวเต็มวัน อีกตัวหนึ่งยังเล็กๆ ณ ขณะนั้น

     => มาวันนั้น ผมก็เข้าไปดูอีกครั้ง เพื่ออยากเห็นความเปลี่ยนแปลงและเป็นไป ของสองชีวิตนั้น

     => บางอย่างที่เห็น โหมดความรู้สึก เริ่มทำงาน คนข้างหลังปฏิบัติการบางสิ่งกับเรา ความคิดโลดแล่นไปต่างๆ นาๆ ความรู้สึกสงสาร เวทนา เริ่มมาจับ

     => แววตาสองคู่มองมา สบตาด้วยสายตาอันอ่อนโยน โหยหา บางสิ่งบางอย่าง  อาหารอันโอซะ , อิสระที่สวยงาม หรือไม่อาจจะไม่คิดอะไรเลย

     => สิ่งมีชีวิตที่มีความคล้ายมนุษย์ ต่างกันแค่ตรงสมองส่วนหน้าเท่านั้น  สมองส่วนลิมบิก ก้านสมอง คนและสัตว์มีเหมือนกัน สัญชาตญาณต่างๆล้วนแล้วมีเหมือนกันทั้งสิ้น สัญชาตญาณการสู้หรือหนี ( สมองส่วน Amygdala ) โกรธและกลัว มีอยู่ในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมทั้งสิ้น

     => ลิง  ตัวนี้เช่นกันอยู่ในสถานที่ ที่เรียกว่ากรง มาตั้งแต่สมัยเป็นสาวแรกรุ่น มีโอกาสสัมผัสกับสิ่งแวดล้อมเพียงน้อยนิด หรือไม่อาจไม่เคยสัมผัสเลยเป็นได้  การใช้ชีวิตเรียบง่ายรอผู้คนเอาอาหารมาให้ นั่งกินแล้วทิ้ง  ช่วงแรกๆการกินยังเป็นผลไม้ที่มีตามท้องที่ ช่วงหลังอาหารเริ่มหมด อาหารการกินก็กลายเป็นขนม การใช้ชีวิตเริ่มเปลี่ยนไป

      => ถ้าเราเอาลิงตัวไปปล่อยที่ป่าใหญ่ เราไม่อาจทราบได้ว่าเจ้าลิงตัวนี้จะใช้ชีวิตอย่างไรต่อไป ครึ่งชีวิตอยู่แต่ในกรง  แต่ ผมยังเชื่อในสัญชาตญาณของมันอยู่ การเอาตัวรอด สัญชาตญาณต่างๆจะถูกขับออกมาโดยสถานการณ์ที่บีบบังคับ แต่จะใช้เวลาไม่น้อยเลยในการฟื้นฟูสิ่งนี้

     => เราลองมองย้อนมาที่ในตัวเด็ก ในปัจจุบันนะครับ พ่อแม่ส่วนใหญ่แล้วพยายามเลี้ยงลูกของตนเองให้เหมือนกับลิงตัวนี้  พยายามที่จะกักกันความคิดให้ลูกอยู่ในกรอบของตนเอง พยายามให้ลูกได้กินขนมต่างๆที่ไม่มีประโยชน์ต่อร่างกาย พยายามหยุดการพัฒนาของสมองในส่วนของการจินตนาการ ความคิดสร้างสรรค์
    ทักษะต่างๆ ของเด็กในปัจจุบันมีน้อยมาก พ่อแม่พยายามให้ลูกของตัวเองมีความรู้ทุกแขนง แต่ไม่พยายามให้ลูกได้มีทักษะในการใช้ชีวิต
 
     => ประเทศไทยมีคนเก่งมากมาย แต่ทำไมประเทศไทยมีนวัตกรรมเกิดใหม่น้อยมาก มีแต่หยิบเอาของเขามาใช้ หรือเด็กไทยขาดการจินตนาการและความคิดสร้างสรรค์แล้วจริงๆๆๆ